Hij noemt zichzelf een tikkeltje idealistisch, maar in feite is Thomas een ambassadeur met ontzettend mooie dromen. “Ik vind dat iedereen een eerlijke kans verdient”. Deze overtuiging is de rode draad in zijn leven: binnen zijn sociale netwerk, zijn werk, in zijn ambassadeurschap en zijn toekomstdromen. Thomas is begin dertig en heeft zich in het werk dat hij doet en heeft gedaan altijd ingezet voor kwetsbare mensen. “Wat mij betreft begint een beter milieu bij jezelf.”
Een aantal jaar geleden valt hij uit op zijn werk. Ondertussen schrijft hij blogs over onderwerpen die de meeste mensen liever vermijden. “In mijn blog probeer ik de schaamte voorbij te gaan. Openheid leidt tot meer begrip en minder eenzaamheid.”
Toen hij de mensen om hem heen vertelde dat hij op mannen viel, werd er niet positief op gereageerd. “Ik heb het zelf als niet fijn ervaren. Nu wil ik ervoor zorgen dat het anderen makkelijker af gaat.”
Niet alleen zijn geaardheid en een psychische kwetsbaarheid zijn voor hem thema’s waar een taboe op rust. “Kijk bijvoorbeeld naar ex-gedetineerden… ik vind dat zij, na het uitzitten van hun straf, ook gewoon weer opnieuw mogen beginnen. Ook zij verdienen een tweede kans.” Thomas heeft zich zijn hele leven al ingezet voor de meer kwetsbare mensen. Het siert hem hoe hij al zijn negatieve ervaringen om weet te zetten in kracht om anderen te helpen.
TERUG HET (BEDRIJFS)LEVEN IN
Na een intensieve behandeling gaat hij weer aan het werk. “In de kliniek hadden ze het over dagbesteding en toewerken naar vrijwilligerswerk. Ik wilde gewoon terug naar mijn oude werkgever.” Het is de beste keuze die hij had kunnen maken, want in zijn werk komen zijn kwaliteiten het meeste naar voren. “Ik kon weer voelen en ervaren dat ik meer ben dan mijn psychische kwetsbaarheid.”
Zijn leidinggevende is op de hoogte van zijn psychische kwetsbaarheid en dat heeft hem de mogelijkheid gegeven om dit thema aan te kaarten bij het managementteam. Veel belangrijker dan de openheid en bespreekbaarheid op zijn eigen werk, vindt hij de lezingen die hij voor externen geeft. “Ik vertel grote bedrijven wat mij heeft geholpen en wat zij kunnen doen voor hun werknemers met een psychische kwetsbaarheid.”
Zijn openheid heeft geleid tot minder vooroordelen.
Samen Sterk zonder Stigma heeft hem een groter netwerk opgeleverd en ook meer theoretische informatie: “Nu kom ik goed beslagen ten ijs, want ik kan verwijzen naar de officiële cijfers. Dat maakt mijn verhaal sterker.”
Bij die grote bedrijven merkt hij dat er nog een behoorlijk taboe rust op psychische aandoeningen. “Ik heb bijvoorbeeld tijden gewacht op goedkeuring van het CBR om mijn rijbewijs te kunnen halen.” Vooruitkijkend voorziet hij ook al problemen: “Ik weet dat andere mensen met een psychische kwetsbaarheid vaak geen overlijdensrisicoverzekering kunnen afsluiten of dat zorgverzekeringen moeilijk doen als ze wilden overstappen.” Het zijn pijnlijke voorbeelden van hoe verborgen stigma is en hoe ingewikkeld het is om hier een verandering in aan te brengen.
Binnen zijn eigen netwerk merkt hij gelukkig wel dat zijn openheid heeft geleid tot minder vooroordelen. “Ik hoef me niet groter voor te doen dan ik ben. Er rust geen taboe meer op, maar dat heeft me ook flink wat gekost. Ik ben een aantal goede vrienden kwijtgeraakt.”
ZOEKEN NAAR EVENWICHT
Het leven blijft voor Thomas zoeken naar een evenwicht. “Mijn dalen kunnen nog steeds erg diep zijn, maar ik kom er sneller uit en kan er beter op reflecteren.” Ondanks dat het leven hem af en toe zwaar valt is hij dankbaar voor het enorme zelfinzicht dat hij inmiddels heeft. Zijn humor is zijn houvast in zware en minder zware tijden.
Hij blijft dromen van een samenleving waarbinnen schaamte en eenzaamheid niet meer bestaan. “Mensen moeten niet apart gezet worden, maar ze moeten gewoon onderdeel kunnen zijn van de buurt en van het werk. Bedrijven hebben een bepaalde verantwoordelijkheid naar de samenleving en daar mogen ze op gewezen worden.”
Kwetsbaarheid moet er gewoon mogen zijn.
Eén ding staat voor hem namelijk buiten kijf: “Het moet de samenleving, binnen alle terreinen, duidelijk worden dat mensen met een kwetsbaarheid gewoon mensen zijn. Het hoeft niet altijd te gaan over die kwetsbaarheid, het moet er gewoon mogen zijn, zonder dat er nadruk op ligt.”
En Thomas? Die is ondertussen druk bezig zijn leven zo in te richten dat hij nog meer kan leven naar zijn eigen overtuigingen, dromen en ambities. En dat doet hij ontzettend goed en dapper.
