‘Mijn “stoornis” probeer ik ook als een gave te zien’

        

‘Vorig jaar aan het einde van de zomer kreeg ik mijn diagnose. Ik besloot via een gedicht te omschrijven wat er in mij omging. Dat deelde ik via Facebook in mijn eigen sociale kring. En daar kreeg ik goede reacties op. Een vriendin stuurde mij een linkje naar het verhaal van ambassadeur Cornelie. Dat portret sprak me zo aan, ik dacht: dat ga ik ook doen.’
‘Ik wil om drie redenen stigma tegengaan. Ik wil laten zien dat mensen met een mentale kwetsbaarheid ook gewoon normale mensen zijn. Ik wil graag mensen motiveren om mentale uitdagingen en verschillen bespreekbaar te maken. Ik probeer zelf een open boek te zijn. Dat was vroeger anders. Maar ik kon op een gegeven moment soms minder goed naar mezelf in de spiegel kijken. Naar een psycholoog gaan vond ik een zwaktebod: problemen los je zelf op. Totdat ik er écht niet meer aan ontkwam. Ik hoop dat het meer geaccepteerd wordt om naar een psycholoog te gaan. Dan had ik misschien eerder geweten waarom ik ben zoals ik ben.'
‘Ik zou dolgraag iemand willen behoeden voor zo’n zoektocht als de mijne’
'En dat is meteen mijn laatste motivatie: een soort ‘Pay it forward’ idee. Ik zou dolgraag iemand willen behoeden voor zo’n zoektocht als de mijne. Het is heel simpel: als je er niet achter komt wat je mankeert, dan kan je er dood aan gaan en dat is erg zonde van al je talenten. En kom je er wel achter dan kun je worden behandeld. De fase ertussenin is moeilijk en zwaar. Als er één 25-jarige is die mijn verhaal hoort, die mij ziet en denkt: ‘wacht eens even, als niemand kijkt, doe ik dat ook’. Misschien bespaar ik die persoon dan jaren van ellende.'
Bipolair gedrag
'Ik ben niet alleen bipolair, maar ook hoog sensitief. En daarnaast ook nog eens hoogbegaafd, hoewel ik dat een lastig woord vind. Ik zeg vaak dat ik een hoge hersenactiviteit heb. Ik denk heel veel, en dat heeft voor- en nadelen. Het leidt wel eens tot piekeren. En daar heb ik veel last van. Ik kon hier heel erg lang gewoon gelukkig mee leven. Maar er waren wel veel rare momenten. Maar lang lukte het mij wel om het in goede banen te leiden. Ik heb Economie gestudeerd en bij grote bedrijven in hoge functies gewerkt.'
'Ik vroeg mij wel af waarom ik dat deed, daar piekerde ik over.'
'Terugrekenend kan ik vrij zeker stellen dat mijn eerste bipolaire gedrag ontstond rond mijn 18e jaar. Ik verhuisde naar een andere woonplaats en had daar moeite mee. Wat ik vooral lastig vond was dat ik mijn oude vrienden niet meer vaak zag. Ik had nergens meer echt plezier in. Totdat ik dacht: ‘de pot op’ en lange vriendschappen zomaar afbrak. Zonder pardon. Ik vroeg mij wel af waarom ik dat deed, daar piekerde ik over. Door mijn diagnose vind ik mijn gedrag beter te verklaren. Jaren later was ik gelukkig in de liefde, samenwonen, trouwen huis kopen allemaal rond 26. Gewoon erin springen. Carrière maken bij KPN en toen kwam de scheiding en de burn out.... begin van de echte ellende.'
Geen ruimte
'Na mijn huwelijk kreeg ik snel een nieuwe relatie. We woonden meteen samen. Dat was vier jaar lang een goede relatie. Maar ik nam geen ruimte om de scheiding te verwerken. Ik begon paniekaanvallen te krijgen. Dat begon met een lichte benauwdheid, tot hyperventilatie, een hoge alertheid en uiteindelijk zag ik soms dingen die er niet waren. Het werd steeds erger. In die periode werkte ik hard en veel. Ik had een goede baan met bijbehorende targets. Maar ik sliep nauwelijks en alles werd twijfelachtig voor mij. Dus weer viel ik om. Burnout with a vengance. Dat was voor mij het moment om aan de bel te trekken om de angst en paniek te onderzoeken. Ik wist dat dat niet normaal was en niet bij mij hoorde. Ik was normaal open en joviaal. Maar nu niet. Ik functioneerde niet meer.'
Een jaar kwijt
'Ik kreeg mijn eerste diagnose: de angststoornis. De medicijnen deden zijn werk als ik me niet goed voelde. Maar voelde ik mij wél goed dan leek het een soort energie pil. Ik was aan het stuiteren. Ik schoot weer in heftige paniekaanvallen. Soms wel een hele week intense stress en geen slaap. Na een jaar moest ik concluderen: dit werkt niet. Ik ging terug naar de hulpverlening en zij zeiden: Oh misschien is het iets anders.” Ik was not amused. Waarom is die intake dan niet grondiger geweest? Het voelde alsof ik een jaar kwijt was.'
‘Ik was not amused, waarom is die intake dan niet grondiger geweest?’
'In mijn eigen woonplaats ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ik heb verteld wat er is gebeurd, en gevraagd of ze mij wilden onderzoeken zonder voorkennis. Dat deden ze, en grondig. Ze hebben een paar maanden de tijd genomen en kwamen met de diagnose bipolair. Nu slik ik Lithium, het juiste medicijn. En sindsdien verdwijnen de vraagtekens die ik zo lang meedroeg zonder antwoorden in mijn hoofd. Ik zie dat bijna letterlijk, als zwarte ballonnen met witte vraagtekens die een voor een wegploppen. Veel van mijn ervaringen en mijn gedrag valt op zijn plek.'
Grens
'Bang ben ik wel, voor terugval door stress of nare ervaringen. Daar ben ik te gevoelig voor. Sterker nog, mijn artsen zeggen dat dat erbij hoort. Nu weet ik dat ik moet opletten voor overprikkeling. Dus als ik op een dag te veel prikkels krijg, of mezelf toedien, dan moet ik een pas op de plaats maken. Ik ben in mijn gedrag soms best grenzeloos. Als psychiaters zeggen: ‘Je moet balans bewaren’, dan denk ik: ‘Wat bedoel je daar mee?’ Het is niet concreet, en: wat is gezond? Ik zoek altijd de grens op. Zit het even tegen, dan ga ik in mijn hoofd zitten. Dat kan al gebeuren als een afspraak wordt afgezegd op het laatste moment. Of stel ik ga muziek maken, dan doe ik dat niet anderhalf uur en dan een pauze, nee ik ga door, zonder te eten, urenlang. Ik laat mij de vrije loop. Laat het vieren, tot de grens. Als ik het benauwd krijg, dan weet ik dat ik te ver ben gegaan.'
'Kijk, manisch zijn is best wel een vibe, het is heel relaxed, met een gevoel dat je alles kan. En sterker nog, je kan ook alles. Maar mentaal en fysiek zit daar een grens aan. En het is een heel dunne lijn.'
‘waar ben jij mee bezig? Pas jij je aan aan deze ongeschreven gedragsregels?’
'Ik heb gigantische ambities. Die zet ik nu in op drie terreinen. Ik heb een stichting op gezet, Target Earth, voor het bestrijden van Co2 in de wereld voor een beter klimaat. Als DJ Bipolar ga ik proberen door te breken (zonder bovengrens :-) , en natuurlijk voor Samen Sterk zonder Stigma. De lijn tussen ambitieus en manisch zijn is moeilijk te onderscheiden voor mij. Ik probeer daarom ook alles te toetsen aan de realiteit en keihard te werken aan mijn droom om alle 3 de dromen samen te laten komen in een overkoepelend masterplan. Hopelijk mijn meesterwerk, als ik oud ben en terugkijk.'
De waarheid
'In vriendschappen sluiten ben ik heel erg apart geworden. Ik vertrouw mezelf en mijn liefde, maar daarbuiten heb ik soms moeite. Ik wil graag een bepaalde diepgang, ik hou niet van oppervlakkigheid. Een vraag als: ‘Hoe gaat het met je?’ vind ik al ingewikkeld. Ik ben hoog sensitief dus ik zie wel of een ‘goed’ klopt bij iemand. Dus lijkt het bijna een spel. Ga je de waarheid zeggen? Vertellen hoe het echt gaat? Soms kwam ik terug van een feestje dan merkte ik dat ik emotioneel heel veel miste. Ik had dan mensen gesproken, maar het bleef aan de oppervlakte. Ik miste de mogelijkheid om echte verhalen te horen en vertellen. Al heb ik lang gewoon mee gedaan. Uiteindelijk zei ik tegen mezelf: waar ben jij mee bezig? Pas jij je aan, aan deze ongeschreven gedragsregels? Zijn dit de juiste mensen om mee om te gaan?'
'Ik miste de mogelijkheid om echte verhalen te horen en vertellen.'
'Ik doe het nu tijdelijk even anders, Ik heb mij geïsoleerd, woon in een huis aan de zee, in de duinen, met mijn hond. In deze fase wil ik niet teveel mensen, geen vragen, geen sympathie, geen uitleg. Ik word alleen gelukkig en beter op mijn manier. Dat is misschien wel egocentrisch, en misschien voelen mensen zich daardoor overgeslagen. Ik heb daar voor gekozen: op een rustige plek wonen, met een gefocust en gebalanceerd hoofd, met mijn trouwe hond die geen vragen stelt, in het hier en nu. Mijn motto is ook wat op mijn horloge staat: Live in the NOW. Mijn stoornis probeer ik als een gave te zien. Er zitten ook positieve extremen aan. Noem dat zingeving. Ik kies voor het positieve.’
 
lees verder

Meer weten over de ambities van Daan? Kijk op zijn website van Target Earth en DJ Bipolar. 


Je hebt besloten open te willen zijn over je kwetsbaarheid. Maar hoe? Tips voor je gesprekken.
Lees ook de andere inspirerende verhalen.

 
Wil je het als eerste weten als er een nieuw verhaal online is? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief.
[gravityform id="2" title="true" description="true"]
    

‘Vorig jaar aan het einde van de zomer kreeg ik mijn diagnose. Ik besloot via een gedicht te omschrijven wat er in mij omging. Dat deelde ik via Facebook in mijn eigen sociale kring. En daar kreeg ik goede reacties op. Een vriendin stuurde mij een linkje naar het verhaal van ambassadeur Cornelie. Dat portret sprak me zo aan, ik dacht: dat ga ik ook doen.’

‘Ik wil om drie redenen stigma tegengaan. Ik wil laten zien dat mensen met een mentale kwetsbaarheid ook gewoon normale mensen zijn. Ik wil graag mensen motiveren om mentale uitdagingen en verschillen bespreekbaar te maken. Ik probeer zelf een open boek te zijn. Dat was vroeger anders. Maar ik kon op een gegeven moment soms minder goed naar mezelf in de spiegel kijken. Naar een psycholoog gaan vond ik een zwaktebod: problemen los je zelf op. Totdat ik er écht niet meer aan ontkwam. Ik hoop dat het meer geaccepteerd wordt om naar een psycholoog te gaan. Dan had ik misschien eerder geweten waarom ik ben zoals ik ben.’

‘Ik zou dolgraag iemand willen behoeden voor zo’n zoektocht als de mijne’

‘En dat is meteen mijn laatste motivatie: een soort ‘Pay it forward’ idee. Ik zou dolgraag iemand willen behoeden voor zo’n zoektocht als de mijne. Het is heel simpel: als je er niet achter komt wat je mankeert, dan kan je er dood aan gaan en dat is erg zonde van al je talenten. En kom je er wel achter dan kun je worden behandeld. De fase ertussenin is moeilijk en zwaar. Als er één 25-jarige is die mijn verhaal hoort, die mij ziet en denkt: ‘wacht eens even, als niemand kijkt, doe ik dat ook’. Misschien bespaar ik die persoon dan jaren van ellende.’

Bipolair gedrag

‘Ik ben niet alleen bipolair, maar ook hoog sensitief. En daarnaast ook nog eens hoogbegaafd, hoewel ik dat een lastig woord vind. Ik zeg vaak dat ik een hoge hersenactiviteit heb. Ik denk heel veel, en dat heeft voor- en nadelen. Het leidt wel eens tot piekeren. En daar heb ik veel last van. Ik kon hier heel erg lang gewoon gelukkig mee leven. Maar er waren wel veel rare momenten. Maar lang lukte het mij wel om het in goede banen te leiden. Ik heb Economie gestudeerd en bij grote bedrijven in hoge functies gewerkt.’

‘Ik vroeg mij wel af waarom ik dat deed, daar piekerde ik over.’

‘Terugrekenend kan ik vrij zeker stellen dat mijn eerste bipolaire gedrag ontstond rond mijn 18e jaar. Ik verhuisde naar een andere woonplaats en had daar moeite mee. Wat ik vooral lastig vond was dat ik mijn oude vrienden niet meer vaak zag. Ik had nergens meer echt plezier in. Totdat ik dacht: ‘de pot op’ en lange vriendschappen zomaar afbrak. Zonder pardon. Ik vroeg mij wel af waarom ik dat deed, daar piekerde ik over. Door mijn diagnose vind ik mijn gedrag beter te verklaren. Jaren later was ik gelukkig in de liefde, samenwonen, trouwen huis kopen allemaal rond 26. Gewoon erin springen. Carrière maken bij KPN en toen kwam de scheiding en de burn out…. begin van de echte ellende.’

Geen ruimte

‘Na mijn huwelijk kreeg ik snel een nieuwe relatie. We woonden meteen samen. Dat was vier jaar lang een goede relatie. Maar ik nam geen ruimte om de scheiding te verwerken. Ik begon paniekaanvallen te krijgen. Dat begon met een lichte benauwdheid, tot hyperventilatie, een hoge alertheid en uiteindelijk zag ik soms dingen die er niet waren. Het werd steeds erger. In die periode werkte ik hard en veel. Ik had een goede baan met bijbehorende targets. Maar ik sliep nauwelijks en alles werd twijfelachtig voor mij. Dus weer viel ik om. Burnout with a vengance. Dat was voor mij het moment om aan de bel te trekken om de angst en paniek te onderzoeken. Ik wist dat dat niet normaal was en niet bij mij hoorde. Ik was normaal open en joviaal. Maar nu niet. Ik functioneerde niet meer.’

Een jaar kwijt

‘Ik kreeg mijn eerste diagnose: de angststoornis. De medicijnen deden zijn werk als ik me niet goed voelde. Maar voelde ik mij wél goed dan leek het een soort energie pil. Ik was aan het stuiteren. Ik schoot weer in heftige paniekaanvallen. Soms wel een hele week intense stress en geen slaap. Na een jaar moest ik concluderen: dit werkt niet. Ik ging terug naar de hulpverlening en zij zeiden: Oh misschien is het iets anders.” Ik was not amused. Waarom is die intake dan niet grondiger geweest? Het voelde alsof ik een jaar kwijt was.’

‘Ik was not amused, waarom is die intake dan niet grondiger geweest?’

‘In mijn eigen woonplaats ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ik heb verteld wat er is gebeurd, en gevraagd of ze mij wilden onderzoeken zonder voorkennis. Dat deden ze, en grondig. Ze hebben een paar maanden de tijd genomen en kwamen met de diagnose bipolair. Nu slik ik Lithium, het juiste medicijn. En sindsdien verdwijnen de vraagtekens die ik zo lang meedroeg zonder antwoorden in mijn hoofd. Ik zie dat bijna letterlijk, als zwarte ballonnen met witte vraagtekens die een voor een wegploppen. Veel van mijn ervaringen en mijn gedrag valt op zijn plek.’

Grens

‘Bang ben ik wel, voor terugval door stress of nare ervaringen. Daar ben ik te gevoelig voor. Sterker nog, mijn artsen zeggen dat dat erbij hoort. Nu weet ik dat ik moet opletten voor overprikkeling. Dus als ik op een dag te veel prikkels krijg, of mezelf toedien, dan moet ik een pas op de plaats maken. Ik ben in mijn gedrag soms best grenzeloos. Als psychiaters zeggen: ‘Je moet balans bewaren’, dan denk ik: ‘Wat bedoel je daar mee?’ Het is niet concreet, en: wat is gezond? Ik zoek altijd de grens op. Zit het even tegen, dan ga ik in mijn hoofd zitten. Dat kan al gebeuren als een afspraak wordt afgezegd op het laatste moment. Of stel ik ga muziek maken, dan doe ik dat niet anderhalf uur en dan een pauze, nee ik ga door, zonder te eten, urenlang. Ik laat mij de vrije loop. Laat het vieren, tot de grens. Als ik het benauwd krijg, dan weet ik dat ik te ver ben gegaan.’

‘Kijk, manisch zijn is best wel een vibe, het is heel relaxed, met een gevoel dat je alles kan. En sterker nog, je kan ook alles. Maar mentaal en fysiek zit daar een grens aan. En het is een heel dunne lijn.’

‘waar ben jij mee bezig? Pas jij je aan aan deze ongeschreven gedragsregels?’

‘Ik heb gigantische ambities. Die zet ik nu in op drie terreinen. Ik heb een stichting op gezet, Target Earth, voor het bestrijden van Co2 in de wereld voor een beter klimaat. Als DJ Bipolar ga ik proberen door te breken (zonder bovengrens 🙂 , en natuurlijk voor Samen Sterk zonder Stigma. De lijn tussen ambitieus en manisch zijn is moeilijk te onderscheiden voor mij. Ik probeer daarom ook alles te toetsen aan de realiteit en keihard te werken aan mijn droom om alle 3 de dromen samen te laten komen in een overkoepelend masterplan. Hopelijk mijn meesterwerk, als ik oud ben en terugkijk.’

De waarheid

‘In vriendschappen sluiten ben ik heel erg apart geworden. Ik vertrouw mezelf en mijn liefde, maar daarbuiten heb ik soms moeite. Ik wil graag een bepaalde diepgang, ik hou niet van oppervlakkigheid. Een vraag als: ‘Hoe gaat het met je?’ vind ik al ingewikkeld. Ik ben hoog sensitief dus ik zie wel of een ‘goed’ klopt bij iemand. Dus lijkt het bijna een spel. Ga je de waarheid zeggen? Vertellen hoe het echt gaat? Soms kwam ik terug van een feestje dan merkte ik dat ik emotioneel heel veel miste. Ik had dan mensen gesproken, maar het bleef aan de oppervlakte. Ik miste de mogelijkheid om echte verhalen te horen en vertellen. Al heb ik lang gewoon mee gedaan. Uiteindelijk zei ik tegen mezelf: waar ben jij mee bezig? Pas jij je aan, aan deze ongeschreven gedragsregels? Zijn dit de juiste mensen om mee om te gaan?’

‘Ik miste de mogelijkheid om echte verhalen te horen en vertellen.’

‘Ik doe het nu tijdelijk even anders, Ik heb mij geïsoleerd, woon in een huis aan de zee, in de duinen, met mijn hond. In deze fase wil ik niet teveel mensen, geen vragen, geen sympathie, geen uitleg. Ik word alleen gelukkig en beter op mijn manier. Dat is misschien wel egocentrisch, en misschien voelen mensen zich daardoor overgeslagen. Ik heb daar voor gekozen: op een rustige plek wonen, met een gefocust en gebalanceerd hoofd, met mijn trouwe hond die geen vragen stelt, in het hier en nu. Mijn motto is ook wat op mijn horloge staat: Live in the NOW. Mijn stoornis probeer ik als een gave te zien. Er zitten ook positieve extremen aan. Noem dat zingeving. Ik kies voor het positieve.’

lees verder

• Meer weten over de ambities van Daan? Kijk op zijn website van Target Earth en DJ Bipolar.
  
• Je hebt besloten open te willen zijn over je kwetsbaarheid. Maar hoe? Tips voor je gesprekken.
• Lees ook de andere inspirerende verhalen.

Wil je het als eerste weten als er een nieuw verhaal online is? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief.